അവൾ ഫോൺ വെച്ചുകഴിഞ്ഞപ്പോൾ മുറിയിൽ ഒരുതരം ശ്മശാനമൂകതയായിരുന്നു.
"ഏട്ടൻ നിർത്തിയോ?" കുറേ നേരത്തെ നിശബ്ദതയ്ക്ക് ശേഷം അവൾ ചോദിച്ചു. അവളുടെ ശബ്ദമിടറിയിരുന്നു.
ഞാൻ മറുപടി പറഞ്ഞില്ല. എണ്ണ പുരണ്ട എൻ്റെ കൈകൾ വിറയ്ക്കുന്നത് ഞാനറിഞ്ഞു. ഞാൻ എഴുന്നേറ്റു.
"ഇനി... ഇനി ഞാനില്ല ഫസീലേ. ഇത് തെറ്റാണ്."
അവൾ പെട്ടെന്ന് എൻ്റെ നേരെ തിരിഞ്ഞു. അവളുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞൊഴുകുന്നുണ്ടായിരുന്നു. "എന്ത് തെറ്റ്? എൻ്റെ വേദന മാറുന്നത് തെറ്റാണോ?"
"വേദന മാത്രമല്ല മാറുന്നത്," ഞാൻ പല്ലിറുമ്മി. "നമ്മളും മാറുന്നുണ്ട്."
അവൾ ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല. അവളുടെ കണ്ണുകളിലെ യാചന എന്നെ ദുർബലനാക്കി. വേദനകൊണ്ട് പുളയുന്ന ഒരു സ്ത്രീ, ആശ്വാസത്തിനായി കേഴുന്ന അവളുടെ കണ്ണുകൾ. പക്ഷെ അതിലുപരി മറ്റെന്തോ ഉണ്ടായിരുന്നു. വർഷങ്ങളുടെ ഏകാന്തതയിൽ നിന്നും ഒരു മോചനത്തിനായുള്ള ദാഹം.
"എനിക്ക്... എനിക്ക് പേടിയാവുന്നു, ഏട്ടാ," അവൾ മെല്ലെ പറഞ്ഞു. "എന്നെ ഒറ്റയ്ക്കാക്കി പോകല്ലേ."
ആ വാക്കുകൾ എൻ്റെ അവസാനത്തെ പ്രതിരോധത്തെയും തകർത്തു. ഞാൻ വീണ്ടും അവളുടെ അരികിലിരുന്നു. പക്ഷെ ഇത്തവണ തിരുമ്മലായിരുന്നില്ല. ഞാൻ അവളുടെ കയ്യിൽ പിടിച്ചു. ആരും കാണാതെ, ആരും അറിയാതെ, ഞങ്ങൾ രണ്ടുപേരും കുറേനേരം ഒരുമിച്ച് മുഖത്തോട് മുഖം നോക്കി ഇരുന്നു. എന്തിനെന്നറിയാതെ.
അതൊരു തുടക്കമായിരുന്നു. പിന്നീടുള്ള ദിവസങ്ങളിൽ ഞങ്ങളുടെ ബന്ധം മാറി. തിരുമ്മൽ ഒരു കാരണമായി മാത്രം മാറി. ഞങ്ങൾ സംസാരിക്കാൻ തുടങ്ങി. അവളുടെ സ്വപ്നങ്ങളെക്കുറിച്ച്, എൻ്റെ നിരാശകളെക്കുറിച്ച്. അവൾ എത്രത്തോളം ഒറ്റപ്പെട്ടവളാണെന്ന് ഞാൻ തിരിച്ചറിഞ്ഞു. ഷാഹിൻ പണം അയക്കും, പക്ഷെ സ്നേഹം... അതിൻ്റെ അഭാവം അവളെ കാർന്നുതിന്നുകയായിരുന്നു.
ഒരിക്കൽ തിരുമ്മി കൊണ്ടിരിക്കുമ്പോൾ അവൾ ചോദിച്ചു, "ഏട്ടന് ഷീലേച്ചിയെ ഒരുപാടിഷ്ടമാണോ?"
ചോദ്യം അപ്രതീക്ഷിതമായിരുന്നു. "അതെ," ഞാൻ പറഞ്ഞു. "അവളെന്റെ ജീവനാണ്."
"എന്നിട്ടും...?" അവൾ മുഴുമിപ്പിച്ചില്ല.
"എനിക്കറിയില്ല ഫസീലേ," ഞാൻ സത്യം പറഞ്ഞു. "എനിക്കൊന്നും അറിയില്ല. നിന്നെ കാണുമ്പോൾ, നിന്നോട് സംസാരിക്കുമ്പോൾ, നിന്നെ തൊടുമ്പോൾ... എല്ലാം ഞാൻ മറന്നുപോകുന്നു."
അവസാനം ആ ദിവസം വന്നെത്തി. അന്ന് പുറത്ത് നല്ല മഴയായിരുന്നു. തിരുമ്മൽ കഴിഞ്ഞ് ഞാൻ പോകാനൊരുങ്ങുമ്പോൾ അവൾ പറഞ്ഞു, "ഇന്ന് കഴുത്തിന് മുന്നിലും നല്ല വേദനയുണ്ട് ഏട്ടാ."
അതിനർത്ഥം എനിക്കറിയാമായിരുന്നു. അവൾ മലർന്നു കിടക്കണം. ഇന്നേവരെ അതുണ്ടായിട്ടില്ല. എൻ്റെ ഹൃദയം പെരുമ്പറ കൊട്ടാൻ തുടങ്ങി.
"ഫസീലേ, വേണ്ട..."
"പ്ലീസ് ഏട്ടാ," അവൾ യാചിച്ചു.
മഴയുടെ ശബ്ദം ഞങ്ങളുടെ മുറിയിലെ നിശ്ശബ്ദതയെ ഭേദിച്ചു. ഞാൻ അവളുടെ അരികിലിരുന്നു. അവൾ സാവധാനം മലർന്നു കിടന്നു. കണ്ണുകൾ ഇറുകെ അടച്ചിരുന്നു. അവളുടെ നെഞ്ച് വേഗത്തിൽ ഉയർന്നു താഴുന്നത് മാക്സിക്കു മുകളിലൂടെ കാണാമായിരുന്നു.
ഞാൻ എണ്ണയെടുത്ത് അവളുടെ കഴുത്തിൽ പുരട്ടി. എൻ്റെ വിരലുകൾ അവളുടെ കഴുത്തിലെ ഞരമ്പുകളിലൂടെ സഞ്ചരിക്കുമ്പോൾ, അവൾ ശ്വാസം അടക്കിപ്പിടിച്ചു. എൻ്റെ നിയന്ത്രണം നഷ്ടപ്പെടുകയായിരുന്നു. എൻ്റെ കൈകൾ സാവധാനം താഴേക്ക് നീങ്ങി, അവളുടെ തോളെല്ലുകൾ കടന്ന്, മാറിടത്തിന് മുകളിലായി നിശ്ചലമായി.
മാക്സിയുടെ തുണിക്കടിയിൽ അവളുടെ ഹൃദയം ഒരു തടവുകാരനെപ്പോലെ പിടയുന്നത് എൻ്റെ കൈപ്പത്തിക്ക് അനുഭവിക്കാൻ കഴിയുന്നുണ്ടായിരുന്നു.
അവൾ കണ്ണുകൾ തുറന്നു.
ആ നോട്ടത്തിൽ എല്ലാം അടങ്ങിയിരുന്നു. പ്രണയം, ഭയം, ആഗ്രഹം, അപായസൂചന... എല്ലാം. അവളുടെ കണ്ണുകൾ എന്നോട് ചോദിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു, "ഇനി എന്ത്?"
എൻ്റെ കണ്ണുകളും അതേ ചോദ്യം തിരിച്ചു ചോദിച്ചു. പുറത്ത് ഇടിവെട്ടുന്നതിൻ്റെ ശബ്ദം കേട്ടു. ഈ നിമിഷം ഇവിടെ അവസാനിക്കണം. ഞാൻ തിരിഞ്ഞു നടക്കണം. എൻ്റെ ഷീലയുടെ അടുത്തേക്ക്, എൻ്റെ ജീവിതത്തിലേക്ക്.
പക്ഷെ എൻ്റെ ശരീരം അനങ്ങിയില്ല. എൻ്റെ കൈ പിൻവലിക്കാൻ എനിക്കായില്ല.
അവളുടെ കണ്ണുകളിലേക്ക് നോക്കി, എൻ്റെ വിറയ്ക്കുന്ന വിരലുകൾ അവളുടെ മാക്സിയുടെ കഴുത്തിലെ ബട്ടണിൽ തൊട്ടു. ഒരു തണുത്ത, ലോഹത്തിൻ്റെ സ്പർശം.
അതൊരു തീരുമാനമായിരുന്നു. ശബ്ദമില്ലാത്ത, പക്ഷെ ഞങ്ങളുടെ രണ്ടുപേരുടെയും ജീവിതത്തെ കത്തിച്ചാമ്പലാക്കാൻ ശേഷിയുള്ള ഒരു തീരുമാനം. ഇനി തിരികെപ്പോക്കില്ല. ഈ മഴ പെയ്തു തോരുമ്പോൾ ഒന്നുകിൽ ഞങ്ങൾ രണ്ടുപേരും ഒരു പുതിയ ജീവിതത്തിലേക്ക് ഉണരും, അല്ലെങ്കിൽ എല്ലാം നഷ്ടപ്പെട്ട് ഇല്ലാതാവും.
പുറത്ത് മഴ ശക്തിയായി പെയ്യാൻ തുടങ്ങി. ആ മുറിക്കുള്ളിൽ, രണ്ട് ഹൃദയമിടിപ്പുകൾ മാത്രം, ഒരു പുതിയ താളം കണ്ടെത്താൻ ശ്രമിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു.
എന്‍റെ ടെലിഗ്രാം ചാനലിൽ ജോയിൻ ചെയ്യൂ.. ഈ കഥയുടെ പൂർണ്ണരൂപം കേൾക്കാം..
📖 രോമാഞ്ചം ഉണർത്തുന്ന 🎧 പ്രീമിയം ഓഡിയോ കഥകൾ കേൾക്കാനായി സപ്പോർട്ട് ചെയ്ത് കൂടെ കൂടിക്കോ.....
Write a comment ...